27 Ağustos 2007 Pazartesi

Bir artı yirmi bir

İlk gün "yanımda kal" dedim ona. “Hep yanımda kal. Beni bırakma.” O sadece yalnız sabaha uyanmak istemiyorum zannetti. Oysa ben yalnızlığımdan memnundum doyasıya. İkimiz bir yalnızlığı paylaşamayız, aynı odanın içinde bu kadar çok dokunurken birbirimize, yalnız olamayız diye korktum galiba. Bir yanım beni tutsun, kolumdan çeksin ve izin vermesin gitmeme istedi. Sanki ondan sonraki düşüşümün sorumlusu ben olmazmışım gibi. Öbür yanım bir başkasına gitti. Durmadı orda ama. Şimdi hayatım yaşamadığım yaşanılası hayatlar üzerinden tükenmeye mahkum.

Hiç yorum yok: